Proxecto Epístola

----

León Benarós (1915-2012)

Poeta, historiador e folclorista. en 1944 publicou os poemas de El rostro inmarcesible e, ao ano seguinte, obtivo o Premio Municipal de Poesía. Entre os seus máis de 15 títulos cóntanse Memorias ardientes (Primer Premio Municipal de Poesía, 1971) e Romancero criollo (1977). Xunto a Carlos Guastavino (PK) realizou o ciclo Flores argentinas (1969) e a cantata Despedida (1972). Para o mesmo compositor escribeu a letra de Canciones del alba, 4 canciones coloniales e o ciclo Pájaros. En 1965 Jorge Cafrune gravou El Chacho (vida e morte dun caudillo). Su zamba La tempranera foi popularizada por Mercedes Sosa (PK). Xunto ao pianista Sebastian Piana (PK) compuxo Cara de negro (doce candombes e pregóns de Bos Aires). Elaborou a recopilación Cancionero popular argentino (2000). Recibeu o Premio Trayectoria del Fondo Nacional de las Artes (PK) (1995) e o Gran Premio de Honor de la SADE (1998). Ciudadano Ilustre da Cidade de Bos Aires. Personalidade emérita pola Secretaría de Cultura de la Nación.
Epístolas
2 Remitente [2]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
Data Relación Remitente - Destinatario Orixe Destino [ O. ] [ T. ]
1958-06-24 Remitente
de León Benarós, a Luís Seoane
Nova York
Bos Aires
Bos Aires
Transcrición

Transcripción da epistola de León Benarós, a Luís Seoane en 24/06/1958

24 junio/58
Señor Luis Seoane
Ciudad

Mi querido Seoane:

Le decía –hace mucho– [en] una carta sobre La Soldadera . He comentado su obra con diversos amigos.
Ud. lo hace todo bien –pintura o teatro– porque se entrega en sangre y corazón, se quema y renace cada vez. La Soldadera tiene el hábito de pueblo que le da grandeza y tragedia, el aire de lo cervantino y goyesco en que España se reconoce con más autenticidad. La profecía, la admonición, el movimiento de masas de Fuente Ovejuna ; lo trágico y esperanzado: un hálito diverso, pero rico y verdadero de esencias generosas, comunica a su obra ese temblor de la letra viva, por donde la sangre circula.
Comprometerse: eso es todo. No creo en un arte “no comprometido”. Todo depende de la altura del grito, de la hondura de la voz. Sólo queda –Ud. lo sabe– aquello en que ponemos vida, aquello que –de algún modo– nos resta sangre, porque la hemos querido dar a una obra de amor.
Mis felicitaciones. Respetos a su esposa, con los saludos cordiales de mi señora.
Para usted, un gran abrazo de su amigo

León Benarós

Remitente
de León Benarós, a Luís Seoane
Nova York
Bos Aires
Transcrición

Transcripción da epistola de León Benarós, a Luís Seoane

[s/d]
Querido Luis Seoane:

Por lo mucho que admiro su pintura y por la particular estima que le tengo, le dejo estos “clichés” de artesanía popular.
La cabeza es de una antigua marioneta italiana del teatro de la Boca que tuvo doña Carolina , fallecida hace poco a los 92 años.
Las figuras en hueso son de un viejo poblador de La Pampa, español de origen, pero afuerenciado hace años al borde de una laguna seca. Hace algún tiempo lo descubrí y le hice una nota en Noticias Gráficas. La carita está hecha con el interior del vaso de un caballo.
Un cordial apretón de manos de su amigo

Benarós