Proxecto epístola

Escritora arxentina, irmá menor da tamén escritora Silvina Ocampo.
Muller cosmopolita e viaxeira, contribuíu de modo importante ao desenvolvemento cultural do seu país. Por mediación de Ortega e Gasset, a escritora publicou en España o seu primeiro ensaio importante, De Francesca a Beatriz (1924).
A comezos de 1931, contando co apoio das súas amizades intelectuais (Waldo Frank, o citado José Ortega y Gasset e Eduardo Mallea, entre outros artistas e escritores), fundou en Bos Aires a revista Sur, que ao longo de corenta e cinco años sería a máis importante publicación periódica americana, pola amplitude dos seus intereses, polo seu cosmopolitismo e pola prestixiosa personalidade dos seus colaboradores.
A súa produción máis orixinal é a serie titulada Testimonios, publicada entre 1939 e 1977, obra en dez volumes que recolle as súas reflexións sobre a realidade política, social e cultural da súa Arxentina, así como as súas entrevistas con escritores, artistas e intelectuais, especialmente ingleses e franceses, mantidas ao longo das súas numerosas viaxes.
Ademais, é autora de diversos estudos sobre personalidades importantes daquel momento, entre os que destacan Emily Brontë (1948) e Virginia Woolf. Ao mesmo tempo, traballou na tradución de obras de A. Camus, W. Faulkner e Colette, entre outros. Escribiu tamén a súa autobiografía en seis volumes, publicados tras a súa morte. Foi membro da Academia Argentina de la Lengua.

Nacido en Bos Aires en 1910, nunha familia de emigrantes galegos, residiu en Galicia desde 1916, onde se formou como avogado e como artista á beira de mestres como Carlos Maside, en Compostela. Militante no galeguismo republicano, fuxiu da represión de 1936 e retornou á súa cidade natal, onde foi acollido por un grupo de intelectuais antifeixistas arxentinos (Frontini, Romero, Cóppola, Córdova) e artistas galegos como Blanco Amor ou Manuel Colmeiro. Na cidade de Bos Aires desenvolveu unha grande actividade cultural como deseñador, editor, creador literario, gravador e pintor, tanto no seo da cultura arxentina como entre a colectividade de emigrados e de exiliados republicanos. Dirixiu durante vinte anos o xornal Galicia do Centro Gallego e participou na actividade de editoras como Emecé, Nova, Losada ou Botella al Mar, sempre en estreita colaboración con amigos galegos como Lorenzo Varela, Rafael Dieste e Arturo Cuadrado, alén de moitos exiliados españois como Rafael Alberti ou Francisco Ayala.

A súa integración na cultura arxentina foi moi intensa, como mostra este epistolario. Pero tamén foi decisiva a súa contribución para manter viva a cultura galega herdada da experiencia da II República, grazas a un contacto permanente con figuras como Fernández del Riego, Paz-Andrade, García-Sabell, Carlos Maside ou Aquilino Iglesia Alvariño. Con todo, o principal enlace con Galicia foi, desde finais dos anos cincuenta, o artista plástico e empresario ceramista Isaac Díaz-Pardo, con quen fundou o Laboratorio de Formas de Galicia e un ambiciosos proxecto de renovación cultural, organizado arredor do grupo Sargadelos.

Desde os anos sesenta fixo periódicas viaxes a Galicia, sen abandonar de modo definitivo Bos Aires. Morreu na cidade da Coruña en abril de 1979 e deixou un inmenso legado que, en gran parte, foi depositado na Fundación Luís Seoane (A Coruña), que promoveu con entusiasmo a súa viúva, Maruxa Fernández, finada en 2003.

Conrado Alem é un seudónimo que Seoane utiliza en Correo Literario xunto ao de Maximino Brocos e que mantén noutras publicacións contemporáneas e posteriores.