O equilibrio dos extremos:
A rabia
.
Nos baixos do mar había un mundo de area e bechos que non coñecerás.
Xela Arias
As pedras que tiramos aquel verán de 2008
están aínda na auga.
Idéntico o ceo que nos viu guindarllas con carraxe ao mar,
como se algo de nós se arrizase con elas.
Repara na lúa, no seu fulgor controlado (amarelo sulfuroso, sen resío:)
a mesma gasa de luz abeirando a noite,
o mesmo arreguizo no sangue cando de súpeto amence.
Volveremos ao mesmo lugar con idéntica rabia.
O momento é agora.
