O equilibrio dos extremos:
Onde aplaque a marea
.
Desde o cadaleito da praia
que desembarcou, resignada,
o meu corpo abrente,
zurzo o reflexo do noso ronsel terreal
nos sucos glaciares dos cirros.
Boca arriba aparento fumar
os retallos do éxodo,
exhalando rabuñadas xélidas
ante o espello da atmosfera.
Neboenta, induzo
que cada celeste cicatriz
é o curso dun tombo migrante.
Quixera izar o mastro aguzado das mamilas
e urdir, torreira, os lampexos
dunha Vía Láctea que te abrigue.
Vou erixir un berce
coas crebas do meu naufraxio
e arrolarte entre as raíces do teu pobo no canto,
para que da miña morte ti nazas:
Onde
neve nosa fundida caia.
Onde
aplaque a marea
o noso longo desexo inédito.
