Homenaxe a Avilés de Taramancos 04: «O meu corazón sempre canta de noite»
.
4
O meu corazón sempre canta de noite,
e cando el canta cantan tamén as pedras
e canta o lobo atravesando os montes
e canta como un home, cheo de medo, o vento.
De día nunca pode cantar,
sae a palabra como tremelecida de saudade
e entón os pegureiros e os meniños
toda a xente inocente que me escoita
cóbrense de feridas para sempre.
De día adeprende as palabras que outros cantan
e deletrea nai, revolución, infamia,
sangue, laberca, fame, apocalipse,
e váiselle facendo a voz tan rouca
que cando abre a cantar féchanse as fontes.
Se algunha vez os gringos aproveitan
a primavera para estoupar astros
-e fica todo a escuras no universo
tódolos nosos corazóns acaso
canten nesa noite acompañados
para que nos escoiten nas galaxias
que están fóra da man dos asesiños
e nos empresten mistos e esperanza.
Descrición:
Documento sonoro inédito gravado por Antón Avilés de Taramancos no ano 1974 en Cali (Colombia).
Para a transcrición do poema empregouse a segunda edición de O tempo no espello publicado por Ediciós do Castro en 1992.